San Miguel de Tucumán

Alles rammelt aan de kleine taxi die ons van het busstation van Tucumán naar ons hotel brengt. Bij het afremmen voor een stoplicht schudt alles zo erg dat we vrezen dat het autootje de rit met onze zware bagage niet zal overleven. Als we uiteindelijk heelhuids het hotel bereiken en willen afrekenen, blijkt dat de taxichauffeur geen wisselgeld heeft voor ons 100 peso biljet (ca. 11 euro). Kortom het is al snel duidelijk dat de levensstandaard in Tucumán een stuk lager ligt dan in andere steden waar we tot nu toe geweest zijn. Op onze eerste ochtend in de stad lopen we tegen twee demonstraties aan. De eerste is van een tiental straathandelaren die met grote trommelslagen en knalvuurwerk protesteren tegen het verbod op straathandel dat de week daarvoor is ingevoerd. De tweede is een stuk beter georganiseerd. Een menigte met blauwe vlaggen protesteert op het centrale plein tegen de werkloosheid en de slechte economische situatie. De autoriteiten zijn op alles voorbereid want achter het gebouw van de provinciale regering staat een paar pelotons aan oproerpolitie klaar. Gelukkig hoeven ze niet in actie te komen.De huidige economische situatie staat in schril contrast tot de vroegere rijkdom van de stad. In de koloniale tijd was Tucuman gunstig gelegen op de route van de zilvermijnen in Peru naar Buenos Aires. De stad is rijk geworden door de suikerindustrie. Tucuman was zo belangrijk dat hier op 9 juli 1816 de onafhankelijkheid van Argentinië is uitgeroepen. Het Argentijnse congres zetelde in de eerste jaren in Tucumán, voordat het naar Buenos Aires verhuisde. Het gebouw waar dit alles plaatsvond staat er nog steeds en is nu een museum. We kunnen het natuurlijk niet laten om hier even een kijkje te nemen. Rond het centrale plein liggen nog een aantal gebouwen die herinneren aan betere tijden en de moeite van het bekijken waaed zijn. Vooral 's avonds bieden ze een prachtig schouwspel, de Argentijnen zijn meesters in het sfeervol belichten van monumenten.'s Middags tussen 1 en 5 zijn de straten vanwege de hitte (40 graden) vrijwel verlaten. Alleen twee Nederlandse toeristen sjokken nog door de stad op zoek naar een wasserette. Als we die hebben gevonden, geven wij ook de brui er aan en gaan wat eten en lezen in een cafe met airco. We hebben geen zin meer om nog naar een happening ter gelegenheid van Dakar rally te gaan, op de schaduwloze paardenrenbaan aan de rand van de stad, Van de Dakar rally hebben we in het centrum van de stad weinig meegekregen behalve dat er allerlei mannen met t -shirts boordevol reclame in ons hotel en in restaurants zaten. Zouden ze soms ook slapen in pijama's vol met reclame? Op de zaterdag dat we uit Tucumán vertrekken is het weer omgeslagen. De regen valt met bakken uit de lucht. Een groot deel van onze straat staat onder water. De wielen van voorbijrijdende auto's verdwijnen bijna volledig onder water. Buurtbewoners steken de straat op blote voeten over. Het is voor ons niet te doen om de 400 meter naar het autoverhuurbedrijf te lopen. Rini probeert een half uur tevergeefs een taxi aan te houden. Geen enkele lege taxi waagt zich op dit moment in onze straat. Plotseling klinkt er een gil uit de lobby van het hotel. Dagmar heeft een grote kakkerlak ontdekt. Het hotelpersoneel reageert adequaat. Een schoonmaakster komt al aangesneld met een spuitbus met verdelgingsmiddel. Andere gasten in de lobby beginnen nu ook te zoeken naar kakkerlakken en er ontstaat een ware klopjacht. De schoonmaakster met de spuitbus rent van de ene wijzende gast naar de andere. Een oudere man begint stoelen en banken op te tillen om te kijken of daar nog ongedierte verborgen zit. De aanstichtster van alle consternatie staat inmiddels buiten te zwaaien in de hoop een taxi te kunnen strikken. Zowaar blijkt dit nog snel te lukken ook. We gooien snel onze spullen in de taxi en laten het hotel in chaos achter.