Córdoba

Old meets new. Een historisch centrum met koloniale gebouwen, een jezuïtenkwartier, maar ook nieuwbouw en een levendig uitgaansleven. Dat is Córdoba. De favoriete hangplaats voor het uitgaan is de fontein. Elke avond rond 22.00 uur wordt de fontein verlicht in alle kleuren van de regenboog, klassieke muziek of de filmmuziek van Amelie start en de waterstralen dansen als ballerina's over het water. Iedereen gaat er op foto. Daarna kan er worden gegegeten of gedanst.

Belangrijke historische overblijfselen uit vorige eeuwen zijn het jezuïtenkwartier in Córdoba en de jezuïten estancias in de omgeveving. In het jezuïtenkwartier zijn o.a. de residentie van de Society of Jesus, een kerk en een universtiteit (de eerste van Zuid Amerika begrijpen we) opgenomen. Van de zes estancias bestaan er nu nog vijf. We huren een auto en gaan op pad.

Als eerste bekijken we de twee estancias Jesús Maria en Caroya die maar een paar kilometer van elkaar verwijderd zijn. De estancias zijn grote gebouwen in een vierkant met witte galerijen, houten deuren, veel kamers, een kerk, een mooie patio in het midden en grote lappen grond eromheen die werden gebruikt voor het vee en het verbouwen van allerlei gewassen. Ook hadden ze hun eigen wijngaard. De jezuïten hadden het goed voor elkaar, maar ze hadden ook machtige vijanden zodat ze uiteindelijk van de estancias zijn verdreven.

Om bij de estancia Santa Catalina te komen, moeten we wel wat moeite doen. We hobbelen over een ripio (onverharde weg) vol stenen en met veel diepe kuilen. Er lijkt geen eind aan de weg te komen, maar gelukkig doemt op een gegeven moment als een oase het mooie Santa Catalina op. Als we opgelucht uitstappen, begint een taxichaffeur naar onze banden te wijzen. Grr@! een lekke band! Naast de taxichauffeur zien we nog een bezoeker en een kaartkoper. Verder is er alleen de ripio tussen ons en de bewoonde wereld. Niet de beste omstandigheden om voor de eerste keer een band te verwisselen. Maar goed je moet het een keer leren, dus Rini gaat dapper aan de slag. Hij haalt de reserveband uit de auto en doet zijn best om de krik uit elkaar te halen. Dagmar doet waar zij in dit soort situaties heel goed in is: een beetje ronddraaien met een hulpeloze blik. Succes gegarandeerd! De taxichauffeur kijkt het even aan en grijpt dan in. Resoluut begint hij in het Spaans opdrachten uit te delen: ' zoek stenen' en van dat soort dingen. Als de auto een klein beetje omhoog staat, dan is het een uitstekend idee om een paar grote stenen voor de achterbanden te leggen. Zo rijdt de auto niet per ongeluk naar beneden als je net een band aan het verwisselen bent. Logisch, maar wij komen niet op het idee. Behendig draait de man de band van de auto en in een mum van tijd is de band verwisseld. We willen hem wat geven, maar dat accepteert hij niet. Hij wil gewoon helpen. Dankbaar overladen we de man met complimenten en we maken nog wat grappen!

Als we richting Santa Catalina lopen, duikt ineens uit het niets een gids op. Hij overtuigt ons ervan dat we onder een boom moeten gaan liggen om de beste foto van de estancia te maken, ' una foto artista'. Hij houdt ervan verhalen te vertellen, dus we horen dat het goud in de kerk uit Cusco (Peru) komt en het hout uit Paraguay. Het is allemaal met ezeltjes naar Santa Catalina gebracht. We hebben het nog over Maxima en het weer in Nederland. De kerk is mooi, maar de kerk in Jujuy is volgens onze gids ook erg mooi. De kerk zou vol met goud zijn. We beloven er een kijkje te gaan nemen als we in de buurt zijn.

Weer op de terugreis naar Córdoba - over de ripio, maar nu zonder reserveband - doet Rini de uitspraak ' ik ben de meest voorzichtige chauffeur van de hele ripio'. Een understatement, maar opgelucht en blij komen we weer veilig aan in Córdoba!