¡Pura vida!
26 januari 2017 - San José, Costa Rica
¡Pura vida! De Costaricaanse uitdrukking voor geniet van het leven! Daar denken we niet aan als we door de drukke straten van San José ons hotel proberen te bereiken. We rijden van file naar file. Mooie uitzichen en bijzondere gebouwen komen we niet tegen.
Maar dan worden we 's ochtends wakker in ons rustige en groene ecohotel. Buiten met uitzicht op de jungletuin eten we zelfgebakken brood met zelfgemaakte jam en vers fruit. Terwijl we een slokje van onze koffie drinken en de eekhoorns door de bomen springen, denken we wel ¡pura vida!
Dat gevoel blijven we houden als we door de groene bergen naar Monteverde rijden. De chauffeur van het shuttlebusje stopt als hij apen door de bomen ziet slingeren en als een leguaan de weg oversteekt. Iedereen in het busje is blij. Bij een mooi uitzichtpunt stappen we net uit het busje tijdens een windvlaag. De wind neemt de hoed van een meisje mee en blaast het zo de afgrond in. Dag hoed! Of toch niet? Haar vriend ziet het gebeuren en komt gelijk in actie. Stoer klimt hij over de rotsen naar beneden. Dat is niet makkelijk, want is een steile, rotsachtige afgrond. Het lukt hem om de hoed te pakken. Klimmen met één hand is geen goed idee. Dus terwijl wij staan te bedenken hoe hij naar boven zal komen, klimt hij met de hoed tussen zijn tanden naar boven (hier is bewijs van, zie de foto's)! Weer boven krijgt een luid applaus. Hij is natuurlijk de held van het busje.
Maar dan worden we 's ochtends wakker in ons rustige en groene ecohotel. Buiten met uitzicht op de jungletuin eten we zelfgebakken brood met zelfgemaakte jam en vers fruit. Terwijl we een slokje van onze koffie drinken en de eekhoorns door de bomen springen, denken we wel ¡pura vida!
Dat gevoel blijven we houden als we door de groene bergen naar Monteverde rijden. De chauffeur van het shuttlebusje stopt als hij apen door de bomen ziet slingeren en als een leguaan de weg oversteekt. Iedereen in het busje is blij. Bij een mooi uitzichtpunt stappen we net uit het busje tijdens een windvlaag. De wind neemt de hoed van een meisje mee en blaast het zo de afgrond in. Dag hoed! Of toch niet? Haar vriend ziet het gebeuren en komt gelijk in actie. Stoer klimt hij over de rotsen naar beneden. Dat is niet makkelijk, want is een steile, rotsachtige afgrond. Het lukt hem om de hoed te pakken. Klimmen met één hand is geen goed idee. Dus terwijl wij staan te bedenken hoe hij naar boven zal komen, klimt hij met de hoed tussen zijn tanden naar boven (hier is bewijs van, zie de foto's)! Weer boven krijgt een luid applaus. Hij is natuurlijk de held van het busje.
Geniet er van. Ik ben jaloers.