Groene bergen

Monteverde betekent groene bergen. En groen is het zeker in het nevelwoud dat een groot deel van de tijd in de wolken hangt. Opvallend is hoeveel soorten bomen en planten door elkaar heen en zelfs op elkaar groeien. We lopen in het nevelwoud een route met acht hangbruggen. De langste brug is meer dan 150 meter lang en meer dan 30 meter hoog. Mooi om zo op boomtoppen te kunnen neerkijken. In Monteverde doen we ook nog twee tochten met een gids. Eerst worden we om 7 uur ' s ochtends opgehaald om met een gids vogels te kijken. We hopen natuurlijk de quetzal te zien, een zeldzame vogel die bijna alleen in Monteverde voorkomt. En dan is hij ook nog eens groen.... De oogst van de vogeltour valt een beetje tegen. We zien groene toekans, bruine gaaien, gele vliegenvangers, veelkleurige kolibries en op het eind een blauwkap motmot. Maar geen quetzal. 's Avonds doen we nog een tour om nachtdieren te spotten. Voor we vertrekken waarschuwt onze gids om geen bomen vast te pakken. Er zitten hier zeer giftige adders in de bomen. Meestal zitten ze hoog, maar soms zitten ze ook om de lagere takken. Dan gaan we gewapend met zaklantaarns het pikdonkere bos in. Al snel heeft onze gids een zwavelbektoekan ontdekt. Zijn zaklamp heeft de kracht van een schijnwerper en zet de halfverdwaasde vogel vol in het licht. Even later zien we nog een blauwkap motmot. Onze gids staat met een walkie-talkie in contact met de andere gidsen. Opeens krijgt hij bericht dat er ergens iets te zien is. 'Come quick', roept hij en snelt er vandoor. We proberen zo goed en kwaad als het kan hem te volgen, maar bij een splitsing zijn we hem ineens kwijt. Is hij linksaf of rechtdoor gegaan? We gokken linksaf en lopend twijfelend verder. Even later horen we ' quick, quick, before it is gone'. Goed gegokt dus. We sluiten aan bij een andere groep. De schijnwerpers van beide gidsen gaan hoog de bomen in. Een gids gebruikt een groene laserpen als een soort aanwijsstok, maar toch zien we bijna niets. Dan zien we twee fel glinsterende ogen die het dier verraden. Het blijkt een kinkajou te zijn, familie van de wasbeer. Het zijn nachtdieren en ze komen vrijwel nooit op de grond. Ze brengen bijna hun hele leven in de bomen door. In dezelfde groep bomen zien we ook nog een olingo, die ook familie is van de kinkajoe en de wasbeer. Op een bepaald moment beginnen ze over de takken te lopen en zijn ze ineens goed te zien. Even later heeft onze gids ook nog een kikker met rode ogen gevonden en een tarantula. Met een stokje probeert hij deze laatste uit zijn hol te lokken. Een gil klinkt als het grote harige beest ineens tevoorschijn komt. Het hoogtepunt van de tour is de ontdekking van een paar luiaards. Deze harige beestjes slapen zo'n twintig uur per dag, vandaar de naam. Een jonge luiaard komt vlakbij ons nietsvermoedend naar beneden geklommen en we kunnen hem van dichtbij bekijken. Op het eind van de tour zien we boven ons een groene adder om een boomtak gerold. Door de krachtige wind zwiept de tak gevaarlijk heen en weer. Het beest zal er toch niet uitwaaien? Een beetje opgelucht zijn we wel als we een paar minuten later weer op de parkeerplaats staan. Van de laatste dag in Monteverde maken we een hangmatdag. Een dagje uitslapen en nietsdoen is ook wel lekker nadat we al de hele week elke dag op pad zijn geweest. Het is per slot van rekening ook vakantie. Ook op onze hangmatdag krijgen we nog dieren te zien. Een groep capucijneraapjes verschijnt op het dak van ons hostel. Iedereen rent naar buiten met het fototoestel in de aanslag. Vanaf het dak kijken de aapjes nieuwsgierig naar alle drukte beneden. Aapjes kijken. Maar wie kijkt naar wie?