De Armeense schoonheid met de blauwe ogen

In Tbilisi pakken we de nachttrein. Na ruim 11 uur komen we aan in Yerevan. Om onverklaarbare redenen heeft de grensovergang tussen Georgië en Armenië ons 's nachts zeker 3 uur gekost. We zijn gesloopt. Eerst maar even slapen en dan gaan we de stad verkennen.

We lopen naar Republican Square en naar de Pushkin Street. Voor Rini voelt het een beetje als thuiskomen. Hij heeft 20 jaar geleden in Yerevan gewoond, in de Pushkin Street. De straat is behoorlijk veranderd. De woonblokken staan er weliswaar nog steeds, maar in de kelders en op straatniveau zijn nu in de blokken winkeltjes, restaurantjes en cafeetjes gevestigd. Die waren er eerst niet. Destijds waren er in Yerevan wel 7 restaurants. Nu zijn het er ontelbaar veel. In de straat zit ook het Envoyhostel dat goede tours organiseert. We willen naar het Geghard klooster, dus we boeken de Armenia Essential tour. In het hostel heerst een relaxte sfeer. We hebben spijt van ons hotel. In ons hotel hangt nog de sfeer van de Sovjettijd. Het hotel heeft wel een zwembad. Het is alleen jammer dat er geen water in zit. We verruilen onze hotelkamer voor een private room in het hostel met een eigen voordeur aan de Pushkin Street. Rini is weer thuis!

We gaan op tour met een leuke groep mensen uit Austalië, Duitsland, Amerika en een fotograaf die ook uit Den Haag komt. Eerste stop is de Armeense schoonheid met de blauwe ogen: het meer van Sevan. Het blauwe meer schittert in de zon. Boven het meer ligt een kerkje uit de 9e eeuw. Het is een prachtig plaatje. We horen dat de premier bij het meer een buitenverblijf heeft. We zien ook een ander soort buitenverblijf. Het is een grijs modern gebouw waar dichters tijdens de Sovettijd hun datsja hadden. De meer kritische dichters mochten naar Siberië. Op een veld met de meeste cross stones in Armenië lopen we tegen een groepje oudere vrouwen en kinderen aan die ons gebreide mutsen en handschoenen proberen te verkopen. De stenen vertellen soms ieder hun eigen verhaal, zoals de brute verstoring van een Georgische bruiloft door indringers uit Mongolië die het bruidspaar op hun eigen bruiloft hebben vermoord of een visser die door teveel wijn te hebben gedronken in slaap viel en daarna dood gebeten werd door een slang. Na een heerlijke lunch bij één van de dorpbewoners thuis gaan we naar het Geghard klooster. In een schitterende omgeving ligt het eeuwenoude uit rotsen gehakte Geghard klooster. De volgende dag gaan we ons nog wat meer verlichten door nog een aantal kerken en een wijnproeverij te bezoeken. De kerken liggen weer in een prachtige omgeving en we maken een mis mee in de kathedraal van Etchmiadzin, het Vaticaan van de Armeens orthodoxe kerk. Ook de meeste hostelgangers van de vorige dag zijn weer van de partij en we wisselen nog wat foto's uit via facebook.

We relaxen nog twee dagen in Yerevan. Yerevan is met de fonteinen op Republican Square, de musea, winkels, restaurants en cafeetjes, zoals in het grote park bij de opera, een levendige stad. We zijn onder de indruk van het huis van de Armeense kunstenaar en filmmaker Paradzjanov. Zijn bekende film 'de kleur van granaatappels' hebben we een paar jaar geleden al gezien. Ik herinner me nog de mooie kleurrijke en surrealistische beelden bij de oude kloosters en kerkjes.

Na een week moeten we Armenië weer verlaten. Deze keer nemen we niet de nachttrein, maar een gedeelde taxi naar Tbilisi. De taxi komt een uur te laat, maar dat vinden we niet erg. Op het trapje voor het hostel waar we met onze rugzakken zitten, knoopt de ene na de andere voorbijganger een praatje met ons aan. We vermaken ons wel. Onze medepasagier blijkt een in Istanboel wonende Amerikaanse literatuurdocent en zanger van een reggaeband met liefdesverdriet te zijn. Hij is net in de steek gelaten door zijn Franse vriendin tijdens hun vakantie in Armenië. Alles was magnifique en plotseling was het over. Na 4 uur - in plaats van 11 uur - komen we weer aan in Tbilisi.