Georgie, land van Sandra.

Het begint donker te worden als onze nachttrein naar Tbilisi vertrekt. Er is weinig te zien behalve de langzaam verdwijnende lichtjes van Baku. De volgende ochtend worden we om 7 uur gewekt voor de grenscontrole. Die heeft weinig om het lijf. Bij het verlaten van Azerbeidzjan moeten we onze rugzakken openmaken, maar er wordt  vervolgens nauwelijks in gekeken. Aan de Georgische kant herhaalt dit proces zich nog een keer. Het is dan ook een raadsel waarom dit 2,5 uur moet duren.

Het regent als onze taxi bij het treinstation van Tbilisi wegrijdt en de eerste straten waar we doorheen rijden zitten vol kuilen. Als we in de buurt van ons hotel komen zien de straten er een stuk beter uit. Hier is alles, in elk geval aan de buitenkant, gerenoveerd. Later zal blijken dat bij een aantal gebouwen de renovatie bij de voordeur is gestopt.

Tbilisi wordt door de rivier de Mtkvari in tweeen gedeeld. Ons hotel ligt op de linkeroever, waar ook de belangrijkste winkelstraat ligt. Het echte centrum met eettentjes en barretjes ligt op de rechteroever, op een half uur lopen van ons hotel of 10 minuten met de taxi. Tbilisi is in 1795 door de Perzen vrijwel volledig verwoest, zodat de gebouwen in het oude centrum allemaal in de 19e en 20e eeuw zijn gebouwd. Kenmerkend voor Tbilisi zijn de sierlijke houten balkonnetjes aan de voorgevels.

Overal waar we komen en zeggen dat we uit Nederland komen, beginnen de mensen over Sandra. Sandra is natuurlijk Sandra Roelofs, de vrouw van de voormalig president Mikhael Saakhasvili. Sandra is nog steeds mateloos populair in Georgie. Over haar man zijn de meningen verdeeld. Een deel van de mensen vindt dat hij teveel aan de macht verslingerd is geraakt en niet altijd de juiste beslissingen heeft genomen, terwijl anderen, vooral jongeren, vinden dat hij veel voor het land heeft gedaan. Zo heeft hij corruptie grotendeels uitgebannen door onder andere het volledige politiecorps te ontslaan en nieuwe mensen aan te nemen. 

Op maandag doen we een tour naar de oude hoofdstad, Mtskheta. Zodra ons busje rijdt begint de gids een kwartier lange monoloog in het Russisch,. Uiteindelijk realiseert hij zich dat er ook niet-Russischtaligen in het busje zitten. Behalve ons zijn dat een Filippijnse die in Dubai woont en de Amerikaanse Roemeen, die door de Filippijnse meteen Bogie wordt gedoopt. De gids richt zijn aandacht daarna vrijwel alleen op deze twee, die net als hij voorin het busje zitten.

Onze eerste stop is bij de Jvari kerk, mooi gelegen op een heuveltop. Voor de Georgieers heeft deze grote spirituele waarde omdat op deze plek de Georgische koning Mirian, na zijn bekering tot het Christendom in de 4e eeuw hier een houten kruis heeft neergezet. In de 6e eeuw is op de plaats van het kruis een kerk gebouwd. Vanaf de heuvel hebben we een mooi uitzicht op het stadje Mtskheta, waar we daarna naartoe gaan. 

In Mtskheta loopt onze gids als een padvindershopman met ferme stappen door een haag van souvenirstalletjes naar het centrum: "follow me". Het doel van de tocht is de Svetitskhoveli kathedraal. Onderweg zijn we de Filippijnse en Bogie ergens kwijtgeraakt. In de kathedraal richt de aandacht van de gids zich volledig op Rini: "follow me". Fluisterend als een samenzweerder vertelt de gids het verhaal van Elias die een stuk van de mantel van Jezus had meegenomen uit Jeruzalem en aan zijn zuster Sidonia had gegeven. Zijn zuster stierf ter plekke toen zij het stuk aannam. Op de plek waar zij met het stuk van de mantel is begraven is later de kathedraal gebouwd. Vervolgens wordt Rini, die steeds ongelukkiger begint te kijken, meegetrokken naar allerlei andere volgens de gids interessante plekken in de kathedraal: "come with me", I'll have to show you", "this is very interesting". 

Als we na de zeer uitgebreide bezichtiging van de kathedraal weer teruggaan naar het busje komen we de Filippijnse tegen die de andere kant op rent. Zij is de hele tijd foto's aan het maken geweest in het stadje en komt er nu achter dat ze nog maar 5 minuten heeft om de belangrijkste bezienswaardigheid van Mtskheta te bekijken. 

Als we twee dagen later een excursie doen naar Gori, de geboortestad van Stalin zitten opnieuw de Filippijnse en Bogie in ons busje. Gori is overigens ook de stad waar in 2008 RTL-cameraman Stan Storimans is omgekomen door een Russische clusterbom in de oorlog om Zuid-Ossetie.

De belangrijkste en eigenlijk ook enige attractie in Gori is het Stalinmuseum. Voor de meeste inwoners van Gori is Stalin nog steeds de held die de Sovjet Unie naar de overwinning op Nazi-Duitsland heeft geleid. Het museum is in de jaren vijftig van de vorige eeuw gebouwd op de plek waar Stalin is geboren. De beelden en schilderijen bij de ingang van het museum tonen Stalin als een vriendelijk ogende vaderfiguur. Ook in de rest van het museum wordt Stalin vooral als held gepresenteerd. Alleen in een donker achterafzaaltje is enigszins plichtmatig een soort van eerbetoon ingericht aan de slachtoffers van het Sovjet regime. 

In het museum zien we verder tussen de geschenken die Stalin gekregen heeft twee rode klompjes die hem in 1947 zijn geschonken door de Nederlandse CPN en het dagblad De Waarheid. 

De Filippijnse is druk bezig met het maken van selfies samen met afbeeldingen van Stalin. Dagmar vraagt toch maar even voor de zekerheid of ze wel weet wie Stalin was. Nee, ze is niet zo geinteresseerd in geschiedenis, dus ze had nog nooit van Stalin gehoord. 

Na Gori gaan we nog naar de circa 10 kilometer verderop gelegen grottenstad Uplistsikhe. Deze tussen de 6e eeuw v. Chr. en 1e eeuw na Chr. gebouwde stad kende op haar hoogtepunt 20.000 inwoners. De stad is later door de Mongolen voor een groot deel verwoest en wat we nu bekijken is nog maar een klein deel van de oorspronkelijke stad. Bogie zou er echter uren in kunnen ronddwalen, maar we moesten hem er toch op attent maken dat wij 's avonds nog de nachttrein naar Jerevan moeten halen en dus op tijd thuis moeten zijn. Met enige tegenzin weet hij zich uiteindelijk los te maken uit deze stad.

Terug in Tbilisi eten we snel nog even bij restaurant Folk Garden in onze straat en vertrekken daarna naar het trein station. Klaar voor een nieuw avontuur in Armenie!