Tasjkent en hoe we in één klap miljonair werden.

Met een halflege Boeig-767 van Uzbekistan Airways vliegen we vanuit Frankfurt naar Tasjkent. De vlucht duurt bijna 6 uur, dus we beginnen gelijk de filmcatalogus te bekijken. Die bestaat uit ruwweg twee soorten films: Oezbeekse liefdesdrama's en Franse komedies uit de jaren '60 en '70. Louis de Funès dan maar. De kleine driftkikker blijkt door een monotoon sprekende Oezbeek in het Engels te zijn nagesynchroniseerd, maar wel met een zwaar Oezbeeks accent. Op de achtergrond horen we ook nog de oorspronkelijke opgewonden Franse stemmen, wat weliswaar een hilarisch contrast oplevert, maar niet een hele vlucht kan boeien. Het wordt zo een lange vlucht. Gelukkig gaat alles op het vliegveld van Tasjkent verrassend soepel. Één stempel in het paspoort, even wachten op de ruimbagage en daarna lopen we zonder verdere procedures het gebouw uit.

We hebben een luxe hotel met zwembad in een soort van ambassadewijk. De andere gasten komen voornamelijk uit de voormalige Sovjet-republieken. Westerse gasten krijgen ze nog niet veel. Het personeel in het hotelrestaurant doet heel erg haar best om het ons naar de zin te maken. Aan het eind van het ontbijt speelt een van de obers zelfs nog een stuk op de piano voor ons. Ook krijgen we nog een tip mee over een hop-on hop-off bus die sinds kort ook in Tasjkent rijdt.

Maar eerst moeten we nog geld wisselen. Onze nieuwe dollarbiljetten zijn een beetje verkreukeld geraakt en worden door het bankpersoneel met argwaan bekeken. We moeten 10 minuten wachten totdat een of andere manager heeft besloten dat die kreukels nog wel glad te strijken zijn. Even later staan we als kersverse miljonairs weer buiten. Onze 200 dollar levert ruim 1,5 miljoen Oezbeekse som op. Dan gaan we op zoek naar de hop-on hop-off bus. De Oezbeekse interpretatie van hop-on hop-off is dat je bij iedere stop 5 minuten de bus uit kunt om daar foto's te maken. Na een monument, een nieuwe moskee uit 2014 en nog een monument gelooft iedereen het wel en hoeft niemand meer de bus uit. Dat schiet lekker op. De tour bevestigt dat Tasjkent weinig toeristische hoogtepunten kent, maar was wel leuk om snel een beeld van de stad te krijgen. Wel een hoogtepunt, maar misschien minder toeristisch is de Chorsu bazar waar de mensen uit de oude wijk van Tasjkent hun dagelijkse dingen kopen. Hier is echt van alles te koop, van huisgemaakte noedels tot aan gevilde varkens. Veel toeristen zie je hier niet, dus we trekken veel bekijks.

Na de bazar duiken we nog even het zwembad in en daarna is het alweer tijd om naar het station te gaan voor de nachttrein naar Urgench. De taxichauffeur zegt ok als we zeggen dat we naar het station moeten. Maar na 3 minuten rijden vraagt hij naar welk station. Er blijken er twee te zijn. De chauffeur heeft geen idee vanaf welke van de twee stations de trein naar Urgench vertrekt. Maar geen probleem, hij rijdt gewoon naar een van de twee en dan zien we het vanzelf. We geven aan dat we wel al aan de late kant zijn, maar dat lost hij op door harder te gaan rijden. Natuurlijk blijkt de gok verkeerd en we beginnen hem langzamerhand behoorlijk te knijpen. Zeker als we bij het wegrijden ook nog worden aangehouden door de verkeerspolitie. Onze chauffeur weet het echter wonderbaarlijk snel te fixen en met vliegende vaart gaan we dwars door Tasjkent op weg naar het andere station. Twintig minuten voor vertrek komen we op het station aan, terwijl we volgens het ticket ons dertig minuten voor vertrek moesten registreren. En dan moeten we ook nog eerst door de bagagecontrole. De registratie levert gelukkig geen problemen op en tien minuten voor vertrek ploffen we neer in onze coupé. Even bijkomen van de stress.