De watervallen van Iguazú
21 januari 2014 - Puerto Iguazú, Argentinië
Een wereld van verschil! De straat van ons hostel zit vol met grote openluchtrestaurants die in Lloret de Mar niet zouden misstaan. In Salta lopen ook best aardig wat toeristen rond, maar het heeft wel zijn eigen karakter behouden. Het stadje Puerto Iguazú staat helemaal in het teken van het toerisme, maar is ook de poort naar één van de grootste natuurwonderen ter wereld: de magistrale Iguazú watervallen!
Vol verwachting gaan we 's ochtends op pad naar de watervallen. We moeten wel even wennen aan het weer: van de relatieve(!) koelte van de Andes (25-30 graden) naar de klamme hitte van de jungle. Zelfs laat op de avond ligt de temperatuur nog ruim boven de 30 graden. Het oorspronkelijke plan was om met de bus naar het Nationaal Park, waarin de watervallen liggen, te gaan, maar onderweg worden we aangesproken door een taxichauffeur. Hij wil ons wel naar het Park brengen en weer ophalen voor 200 pesos (22 euro). Dit klinkt een stuk aantrekkelijker dan een overvolle bus en we gaan op zijn aanbod in. De man blijkt een onuitputtelijke Spaanse spraakwaterval en onder het rijden reikt hij het ene na het andere foldertje aan met activiteiten in het Park. Bij het Park aangekomen blijkt dat de man met ons naar binnen wil. Wij voelen er eigenlijk helemaal niets voor om de hele dag met deze kletsmajoor opgescheept te zitten. Na enig heen en weer gepraat blijkt dat hij alleen mee wil naar een van de Engelssprekende gidsen om afspraken te maken voor de terugreis. We spreken af om 17.30 uur weer te worden opgehaald.
Bij het bureau van de gids boeken we een boottocht naar de voet van de watervallen en dan gaan we het Park in. We volgen het circuito inferior (pad naar de onderkant van de watervallen). Onderweg worden we ingehaald door Coati (neusberen). Ze zien er geinig uit met de lange gestreepte staarten, maar ze kunnen ook behoorlijk hard bijten en krabben zien we op waarschuwingsborden met afbeeldingen van verwondingen. Tropische vogels vliegen voorbij en we komen leguanen tegen. Een paar keer kunnen we al genieten van uitzichten op de spectaculaire watervallen. In het subtropisch regenwoud op de grens tussen Argentinië en Brazilië strekken de watervallen zich uit over 2,7 km waar met een enorme snelheid het water naar beneden stort. Heel veel water!
We komen aan bij de opstapplaats voor de boot. Voor we aan boord gaan moeten we allemaal een zwemvest om en krijgen we een waterdichte zak voor spullen die niet nat mogen worden. De reisleider staat voorin de boot en filmt ons. Waarschijnlijk kun je de film achteraf kopen. Met de boot varen we naar de voet van de waterval. Daar worden volop foto's gemaakt. Dan komt het signaal: camera's opbergen! De filmcamera gaat in een waterdichte doos en de reisleider filmt daarmee verder, nadat hij eerst een regenjas heeft aangetrokken. Rini denkt dat het wel meevalt, zo nat zagen de mensen die we net tegenkwamen er niet uit. Dagmar kijkt wat bedenkelijk en pakt haar spullen toch maar goed in. Dan gaat het volle kracht vooruit naar de waterval. Woesh...we krijgen eerste laag water over ons heen. De boot gaat nog iets dichterbij en een nieuwe laag water raakt ons. De reisleider kijkt ons aan met een blik van of we klaar voor zijn. We houden onze adem even in. En dan duikt de boot de waterval in. Overal is water! Weer uit de waterval roepen alle mensen in de boot opgewonden: otra! otra! otra! De reisleider vraagt 'otra mas'? En alsof we in een achtbaan zitten, duiken we allemaal met onze armen in de lucht juichend opnieuw de waterval in. We zijn helemaal doorweekt, maar het is wel lekker fris in de hitte!
Na de boottocht lopen we het circuito superior, waar we van bovenaf de schitterende watervallen kunnen bekijken. Om kwart over vijf melden we ons bij de ingang van het Park. De taxichauffeur is nog nergens te bekennen. We wachten tot 6 uur en als hij dan nog niet is komen opdagen, nemen we de bus terug naar de stad. Toch is het vreemd dat de man niet is komen opdagen, want we hebben hem nog geen peso betaald, ook niet voor de heenreis.
De volgende dag gaan we met de bus naar de Braziliaanse kant van de watervallen. Het passeren van de grens gaat redelijk soepel, behalve voor een Spaanse passagiere. Voor Spanjaarden gelden strengere regels om Brazilië in te komen, als tegenactie voor de strenge eisen die Spanje aan Brazilianen stelt. De Spaanse wordt met haar vriend bij de grenspost achtergelaten en de bus rijdt verder. Het Braziliaanse Nationaal Park is kleiner dan het Argentijnse. Er is maar één circuito van anderhalve kilometer. Toch is ook dit Park spectaculair! Het mooie van de Argentijnse kant is dat je heel dicht bij de watervallen kunt komen. Aan de Braziliaanse kant geniet je van het overzicht. Pas hier wordt ons echt duidelijk hoe enorm groot het gebied met watervallen is. In Argentinië hebben we maar een stukje daarvan gezien.
Omdat het Park maar klein is hebben we daarna nog tijd om naar het Parque des Aves te gaan. Dit is een verrassend leuk vogelpark. De meeste vogels zijn gered uit handen van stropers en het Park is met aandacht voor dierenwelzijn opgezet. De vogels hebben in het Park de ruimte. Vaak zitten ze in heel grote kooien waar je als bezoeker doorheen kunt lopen. Heel grappig zijn de toekans die als kwispelende hondjes enthousiast naar ons toe komen springen. Onvergetelijk zijn ook de mooie flamingo's! In de bus terug naar Argentinië komen we de Spaanse weer tegen. Blijkbaar is het haar uiteindelijk toch gelukt om Brazilië in te komen.
Vol verwachting gaan we 's ochtends op pad naar de watervallen. We moeten wel even wennen aan het weer: van de relatieve(!) koelte van de Andes (25-30 graden) naar de klamme hitte van de jungle. Zelfs laat op de avond ligt de temperatuur nog ruim boven de 30 graden. Het oorspronkelijke plan was om met de bus naar het Nationaal Park, waarin de watervallen liggen, te gaan, maar onderweg worden we aangesproken door een taxichauffeur. Hij wil ons wel naar het Park brengen en weer ophalen voor 200 pesos (22 euro). Dit klinkt een stuk aantrekkelijker dan een overvolle bus en we gaan op zijn aanbod in. De man blijkt een onuitputtelijke Spaanse spraakwaterval en onder het rijden reikt hij het ene na het andere foldertje aan met activiteiten in het Park. Bij het Park aangekomen blijkt dat de man met ons naar binnen wil. Wij voelen er eigenlijk helemaal niets voor om de hele dag met deze kletsmajoor opgescheept te zitten. Na enig heen en weer gepraat blijkt dat hij alleen mee wil naar een van de Engelssprekende gidsen om afspraken te maken voor de terugreis. We spreken af om 17.30 uur weer te worden opgehaald.
Bij het bureau van de gids boeken we een boottocht naar de voet van de watervallen en dan gaan we het Park in. We volgen het circuito inferior (pad naar de onderkant van de watervallen). Onderweg worden we ingehaald door Coati (neusberen). Ze zien er geinig uit met de lange gestreepte staarten, maar ze kunnen ook behoorlijk hard bijten en krabben zien we op waarschuwingsborden met afbeeldingen van verwondingen. Tropische vogels vliegen voorbij en we komen leguanen tegen. Een paar keer kunnen we al genieten van uitzichten op de spectaculaire watervallen. In het subtropisch regenwoud op de grens tussen Argentinië en Brazilië strekken de watervallen zich uit over 2,7 km waar met een enorme snelheid het water naar beneden stort. Heel veel water!
We komen aan bij de opstapplaats voor de boot. Voor we aan boord gaan moeten we allemaal een zwemvest om en krijgen we een waterdichte zak voor spullen die niet nat mogen worden. De reisleider staat voorin de boot en filmt ons. Waarschijnlijk kun je de film achteraf kopen. Met de boot varen we naar de voet van de waterval. Daar worden volop foto's gemaakt. Dan komt het signaal: camera's opbergen! De filmcamera gaat in een waterdichte doos en de reisleider filmt daarmee verder, nadat hij eerst een regenjas heeft aangetrokken. Rini denkt dat het wel meevalt, zo nat zagen de mensen die we net tegenkwamen er niet uit. Dagmar kijkt wat bedenkelijk en pakt haar spullen toch maar goed in. Dan gaat het volle kracht vooruit naar de waterval. Woesh...we krijgen eerste laag water over ons heen. De boot gaat nog iets dichterbij en een nieuwe laag water raakt ons. De reisleider kijkt ons aan met een blik van of we klaar voor zijn. We houden onze adem even in. En dan duikt de boot de waterval in. Overal is water! Weer uit de waterval roepen alle mensen in de boot opgewonden: otra! otra! otra! De reisleider vraagt 'otra mas'? En alsof we in een achtbaan zitten, duiken we allemaal met onze armen in de lucht juichend opnieuw de waterval in. We zijn helemaal doorweekt, maar het is wel lekker fris in de hitte!
Na de boottocht lopen we het circuito superior, waar we van bovenaf de schitterende watervallen kunnen bekijken. Om kwart over vijf melden we ons bij de ingang van het Park. De taxichauffeur is nog nergens te bekennen. We wachten tot 6 uur en als hij dan nog niet is komen opdagen, nemen we de bus terug naar de stad. Toch is het vreemd dat de man niet is komen opdagen, want we hebben hem nog geen peso betaald, ook niet voor de heenreis.
De volgende dag gaan we met de bus naar de Braziliaanse kant van de watervallen. Het passeren van de grens gaat redelijk soepel, behalve voor een Spaanse passagiere. Voor Spanjaarden gelden strengere regels om Brazilië in te komen, als tegenactie voor de strenge eisen die Spanje aan Brazilianen stelt. De Spaanse wordt met haar vriend bij de grenspost achtergelaten en de bus rijdt verder. Het Braziliaanse Nationaal Park is kleiner dan het Argentijnse. Er is maar één circuito van anderhalve kilometer. Toch is ook dit Park spectaculair! Het mooie van de Argentijnse kant is dat je heel dicht bij de watervallen kunt komen. Aan de Braziliaanse kant geniet je van het overzicht. Pas hier wordt ons echt duidelijk hoe enorm groot het gebied met watervallen is. In Argentinië hebben we maar een stukje daarvan gezien.
Omdat het Park maar klein is hebben we daarna nog tijd om naar het Parque des Aves te gaan. Dit is een verrassend leuk vogelpark. De meeste vogels zijn gered uit handen van stropers en het Park is met aandacht voor dierenwelzijn opgezet. De vogels hebben in het Park de ruimte. Vaak zitten ze in heel grote kooien waar je als bezoeker doorheen kunt lopen. Heel grappig zijn de toekans die als kwispelende hondjes enthousiast naar ons toe komen springen. Onvergetelijk zijn ook de mooie flamingo's! In de bus terug naar Argentinië komen we de Spaanse weer tegen. Blijkbaar is het haar uiteindelijk toch gelukt om Brazilië in te komen.
