San Carlos de Bariloche y San Martin de los Andes
7 maart 2013 - Buenos Aires, Argentinië
San Carlos de Bariloche is een stadje in het mooie merendistrict. We huren er een auto voor een paar dagen. Dinsdag 26 februari rijden we van Bariloche naar San Martin via de Ruta de los Siete Lagos. We bevinden ons in het gebied van de Mapuche. De naam van dit inheemse volk betekent de 'mensen van het land'. We rijden langs de prachtige blauwe meren. Mensen picknicken bij de miradors en op de strandjes aan de meren.
Wij picknicken er ook met de broodjes die we 's ochtends bij de panaderia hebben gehaald. De panaderia is onze nieuwe hobby. We kletsen er vrolijk in het Spaans op los met de bakkersvrouwen. We vragen hoe het gaat en we bespreken wat er in de verschillende broodjes zit. Soms mogen we ook even proeven. Onze favoriet wordt een broodje met dulce de leche.
Na een dag door het merengebied rijden en picknicken, komen we aan in San Martin de los Andes. We zijn meteen verkocht. Tussen de met bomen bezaaide bergen en aan het meer Lacar ligt het kleine stadje. Het is een typisch Zuid Amerikaans stadje. Centraal liggen het plein met standbeeld van San Martin en een parkje. Mensen spreken nauwelijks Engels. We vallen hier op. Niet omdat we met een lonely planet lopen, we nog best heel witte benen hebben, we al bij het eerste straaltje zon aan het meer liggen of omdat we wat hakkelend Spaans spreken. No, no, no y no. Mensen zien in een oogopslag dat we turistas zijn, omdat we geen mate bij ons hebben. Werkelijk iedereen zit en loopt rond met een beker mate en een thermoskan heet water. Aan het meer, bij de bushalte, op het plein, in het park en bij de informacion turista waar Dagmar weer mate drinkt met een Argentijns meisje.
Op het pleintje speelt een bandje. Het begint ons nu op te vallen dat overal waar we komen optredens worden georganiseerd. Toeval? Het optreden bereikt een hoogtepunt als de band Englishman in Neuva York speelt. Het publiek is laaiend enthousiast. Luid roepen ze 'Otra! Otra! Otra!' Maar helaas. Het is finito.
Het weer is geweldig. Woensdag liggen we dus de hele dag op het strandje aan het meer. Tegen de avond maken we nog net even tijd voor het museum over Che. Deze Argentijn is hier ook even geweest tijdens een reis op de motor met zijn vriend Alberto (nog voor hij zijn revolutionaire vrienden ontmoette in Mexico). We begrijpen waarom hij nog een keer terug wilde komen. Het is hier mooi.
Donderdag 28 februari gaan we weer op pad. Met de auto rijden we naar Parque Nacional Lanin om bij de vulkaan te gaan hiken. De rit loopt anders dan verwacht. Na een uur rijden, staan we vast. De brug wordt gerepareerd. Niemand kan ons vertellen waarom de brug kapot is en al snel wordt duidelijk dat ook niemand echt kan zeggen hoelang het repareren gaat duren. Er ontstaat een aardig file, maar alle mensen blijven relaxed. Een stel vrouwen zit in de auto te breien, auto's worden gerepareerd en mensen halen een koelbox te voorschijn om op het warme asfalt lekker te gaan picknicken. We zijn onze breinaalden vergeten, dus we doen wat bijna alle mannen doen. Bij de brug gaan staan kijken naar de mannen die em aan het repareren zijn. Af en toe roepen ook wij in het Spaans no se of hoe lang we denken dat het nog gaat duren als mensen komen informeren. Zodra we met een advocaat uit Buenos Aires in gesprek raken, moeten we iets meer ons best doen. We praten wat over de omgeving en over Maxima. Echt iedereen begint over haar zodra ze weten dat we uit Hollanda komen. Maxima schijnt ook een huis te hebben in Villa la Angostura. Dat ligt tussen Bariloche en San Martin. Het lukt ons best aardig iets van een gesprekje te voeren. Onze juf Spaans kan trots op ons zijn!
Na twee uur kunnen we weer door. In Parque Nacional Lanin doen we een kleine trekking bij de vulkaan over de weg, langs het strand (met vulkaanas) bij het meer, door het bos en door het hoge grasland. Het is prachtig en zeker twee uur wachten bij een brug waard.
Vrijdag 1 maart vinden we het jammer dat we uit San Martin de los Andes vertrekken. Ik neem nog even een foto van het standbeeld van San Martin als een Argentijnse vrouw me vraagt of ik weet wie hij is. Jazeker! Jose de San Martin is hier de nationale held. Hij heeft Argentina, Chile en Peru bevrijd. Hij is de grote libertador van Zuid Amerika samen met Simon Bolivar over wie Dagmar net het boek van Gabriel Garcia Marquez 'De generaal in zijn labyrint' aan het lezen is. San Martin heeft zich na een ontmoeting met Bolivar teruggetrokken uit de politiek. Niemand lijkt te weten wat er precies is gezegd. Zou Marquez het te weten zijn gekomen?
Wij picknicken er ook met de broodjes die we 's ochtends bij de panaderia hebben gehaald. De panaderia is onze nieuwe hobby. We kletsen er vrolijk in het Spaans op los met de bakkersvrouwen. We vragen hoe het gaat en we bespreken wat er in de verschillende broodjes zit. Soms mogen we ook even proeven. Onze favoriet wordt een broodje met dulce de leche.
Na een dag door het merengebied rijden en picknicken, komen we aan in San Martin de los Andes. We zijn meteen verkocht. Tussen de met bomen bezaaide bergen en aan het meer Lacar ligt het kleine stadje. Het is een typisch Zuid Amerikaans stadje. Centraal liggen het plein met standbeeld van San Martin en een parkje. Mensen spreken nauwelijks Engels. We vallen hier op. Niet omdat we met een lonely planet lopen, we nog best heel witte benen hebben, we al bij het eerste straaltje zon aan het meer liggen of omdat we wat hakkelend Spaans spreken. No, no, no y no. Mensen zien in een oogopslag dat we turistas zijn, omdat we geen mate bij ons hebben. Werkelijk iedereen zit en loopt rond met een beker mate en een thermoskan heet water. Aan het meer, bij de bushalte, op het plein, in het park en bij de informacion turista waar Dagmar weer mate drinkt met een Argentijns meisje.
Op het pleintje speelt een bandje. Het begint ons nu op te vallen dat overal waar we komen optredens worden georganiseerd. Toeval? Het optreden bereikt een hoogtepunt als de band Englishman in Neuva York speelt. Het publiek is laaiend enthousiast. Luid roepen ze 'Otra! Otra! Otra!' Maar helaas. Het is finito.
Het weer is geweldig. Woensdag liggen we dus de hele dag op het strandje aan het meer. Tegen de avond maken we nog net even tijd voor het museum over Che. Deze Argentijn is hier ook even geweest tijdens een reis op de motor met zijn vriend Alberto (nog voor hij zijn revolutionaire vrienden ontmoette in Mexico). We begrijpen waarom hij nog een keer terug wilde komen. Het is hier mooi.
Donderdag 28 februari gaan we weer op pad. Met de auto rijden we naar Parque Nacional Lanin om bij de vulkaan te gaan hiken. De rit loopt anders dan verwacht. Na een uur rijden, staan we vast. De brug wordt gerepareerd. Niemand kan ons vertellen waarom de brug kapot is en al snel wordt duidelijk dat ook niemand echt kan zeggen hoelang het repareren gaat duren. Er ontstaat een aardig file, maar alle mensen blijven relaxed. Een stel vrouwen zit in de auto te breien, auto's worden gerepareerd en mensen halen een koelbox te voorschijn om op het warme asfalt lekker te gaan picknicken. We zijn onze breinaalden vergeten, dus we doen wat bijna alle mannen doen. Bij de brug gaan staan kijken naar de mannen die em aan het repareren zijn. Af en toe roepen ook wij in het Spaans no se of hoe lang we denken dat het nog gaat duren als mensen komen informeren. Zodra we met een advocaat uit Buenos Aires in gesprek raken, moeten we iets meer ons best doen. We praten wat over de omgeving en over Maxima. Echt iedereen begint over haar zodra ze weten dat we uit Hollanda komen. Maxima schijnt ook een huis te hebben in Villa la Angostura. Dat ligt tussen Bariloche en San Martin. Het lukt ons best aardig iets van een gesprekje te voeren. Onze juf Spaans kan trots op ons zijn!
Na twee uur kunnen we weer door. In Parque Nacional Lanin doen we een kleine trekking bij de vulkaan over de weg, langs het strand (met vulkaanas) bij het meer, door het bos en door het hoge grasland. Het is prachtig en zeker twee uur wachten bij een brug waard.
Vrijdag 1 maart vinden we het jammer dat we uit San Martin de los Andes vertrekken. Ik neem nog even een foto van het standbeeld van San Martin als een Argentijnse vrouw me vraagt of ik weet wie hij is. Jazeker! Jose de San Martin is hier de nationale held. Hij heeft Argentina, Chile en Peru bevrijd. Hij is de grote libertador van Zuid Amerika samen met Simon Bolivar over wie Dagmar net het boek van Gabriel Garcia Marquez 'De generaal in zijn labyrint' aan het lezen is. San Martin heeft zich na een ontmoeting met Bolivar teruggetrokken uit de politiek. Niemand lijkt te weten wat er precies is gezegd. Zou Marquez het te weten zijn gekomen?
Leuk dat Maxima zo bekend is, maakt NL wat populairder onder de Argentijnen, zo lijkt het.
Nu heeft die moderne San Martin/Bolivar uit Venezuela het loodje gelegd, is dat nog een hot issue in het land?