El tren Patagonico

De tren Patagonico rijdt maar een keer per week en we zitten nog twee dagen in Bariloche voor onze trein vertrekt. Nu is Bariloche een aardige stad om een dagje door te brengen, maar nog twee dagen is een beetje veel. In de stad zelf is niet veel te beleven. Om je te vermaken heb je een auto nodig om naar leuke plekken te rijden of je moet een excursie doen. In het eerste hebben we geen zin meer omdat we net vier dagen in een huurauto hebben rondgereden en het verplichte keurslijf van een excursie staat ons ook niet zo aan. We besluiten een laagseizoen.last-minute aanbieding van de goedkoopste kamer in een luxe resort met zwembad te boeken.  Bij aankomst blijkt deze kamer overboekt en krijgen we als alternatief voor dezelfde prijs een van de betere kamers van het resort. Deze twee dagen brengen we grotendeels door in de zon en langs het zwembad. Lekker bijgekleurd vertrekken we maandag naar de trein.

De tren Patagonico is de meest zuidelijke echte treinverbinding op het Amerikaanse continent. Er is nog wel een treintje op Vuurland, maar die rijdt alleen toeristen rond. In Esquel rijdt nog La Trochita, wat  ooit de oude Patagonie-express uit het boek van Paul Theroux was, maar ook deze is inmiddels verworden tot toeristische attractie en rijdt geen lijndiensten meer. Paul Theroux heeft in zijn reis van Buenos Aires naar Patagonie ook met de tren Patagonico (toen nog Lagos del Sur geheten) gereisd. De verbinding met Buenos Aires bestaat helaas niet meer. Onze trein gaat maar tot Viedma, in de buurt van de Atlantische kust, 850 kilometer treinen vanuit Bariloche en op nog 950 kilometer van Buenos Aires. Het tekent wel de teloorgang van de trein in dit deel van de wereld. De trein is te afhankelijk van de overheid, die vaak geen geld heeft om het spoor goed te onderhouden. Private busmaatschappijen bieden  een veel frequentere en snellere verbinding dan de trein en langzamerhand verliest de trein steeds meer terrein.

De tren Patagonico bestaat uit 2 gewone wagons met goedkopere zitplaatsen en een wagon met 2-persoonsslaapcabines. Wij hebben natuurlijk voor deze luxe variant gekozen. Daarnaast is er nog een wagon met bagage en vracht, een wagon waarin autos worden vervoerd en een restauratiewagon. De restauratiewagon is onze favoriete stek. Je hebt er goed uitzicht op de omgeving en kunt er ook nog een beetje mensen kijken. Rond 8 uur begint het personeel de restauratiewagon klaar te maken voor het diner. Alle andere gasten zijn dan al vertrokken terwijl wij nog lekker aan een biertje zitten. Uiteindelijk besluiten we om maar terug naar onze coupe te gaan omdat we door het personeel wel heel erg worden weggekeken. Om 9 uur wordt het diner opgediend. Iedereen die in de restauratie wil eten heeft van tevoren een keuze maken uit vier opties voor het hoofdgerecht. Omdat iedereen tegelijk eet, moeten we onze tafel delen met een andere reiziger: Roberto. Roberto komt uit Buenos Aires en spreekt alleen Spaans. Hij is een grage prater en nieuwsgierig. Omdat hij langzaam praat en duidelijk articuleert.kunnen we met ons negen-lessen-spaans redelijk met hem communiceren."Ik ben ook op vakantie", zegt hij. "En weet je hoe lang? Niet één, niet twee maar drie maanden. En weet je waarom? Omdat ik gepensioneerd ben! Ik reis alleen. En weet je waarom? Omdat mijn vrouw nog moet werken!" Hij heeft er zichtbaar lol in om dit verhaal te vertellen en doet het vast niet voor de eerste keer. Voordat hij met pensioen ging heeft hij voor de Argentijnse atoomenergie commissie gewerkt. Hij heeft een neef wonen in Viedma een gaat daar een paar dagen logeren en lekker een beetje vissen. En als hij daar genoeg van heeft gaat hij weer terug naar Buenos Aires. Hij is heel nieuwsgierig hoe Nederlanders over Maxima denken en hoe de kroning in zijn werk gaat.Ook is hij een liefhebber van de Latijns-Amerikaanse dansen. Vooral over dansen met de Brazilianen raakt hij enthousiast en begint bijna in de coupé een dansje te maken. Inmiddels zijn we nog de enigen in de restauratiewagon en vinden we het na bijna drie uur en drie flessen wijn tijd om onze slaapcoupé op te zoeken. Enthousiast vraagt hij nog of we morgen ook weer samen ontbijten. We knikken ja.

De volgende morgen zitten we om half 9 aan een karig ontbijt van koffie met kleine stukjes getoast brood. Van Roberto geen spoor. Blijkbaar is de wijn bij hem toch iets minder goed gevallen dan bij ons.