Dorp aan de rivier

Met een groep die een bootexcursie doet in het Cano Negro reservaat reizen we naar het noorden van Costa Rica. De gids is de volle twee uur in het busje enthousiast aan het vertellen. Onderweg zien we ook nog allerlei dieren zoals leguanen, kaalkopooievaars en kaaimanen. Dus we hebben ons niet verveeld. Nadat het busje de groep bij hun boot heeft afgezet, brengt hij ons naar de grens. Bepakt met onze rugzakken steken we lopend de grens over. Het is even zoeken naar alle formulieren die we moeten invullen, maar komen daarna zonder problemen door de Costaricaanse controle. Aan de Nicaraguaanse kant moeten we eerst langs de gezondheidscontrole. Er wordt een soort van laserpistool op ons gericht. Het blijkt een thermometer te zijn. We zijn allebei koortsvrij, dus we mogen het land in. Achter de controlepost staat chauffeur Jairo op ons te wachten. Hij is door ons hotel ingeschakeld om ons bij de boot af te leveren. De veerboot is een soort varende bus, met net als in een bus een gangpad in het midden met aan twee kanten rijen van twee stoelen. Wel een bus waar je verplicht een zwemvest aan moet. En die overal stopt. Op de vreemdste plekken gaan mensen van boord. Soms zie je achter de bomen verscholen nog ergens een huisje staan. Er wonen dus overal mensen. Na ruim drie uur varen komen we tegen donker in El Castillo aan.

El Castillo is een authentiek Nicaraguaans dorpje met nog relatief weinig toeristen. Er zijn geen auto's. Vervoer vindt vooral per boot plaats en meer landinwaarts met paard of fiets. Het dorp dankt zijn naam aan het oude Spaanse fort dat op een heuvel in het dorp staat. Het fort is in de 17e eeuw gebouwd door de Spanjaarden om hun kolonies in Nicaragua te beschermen tegen Engelse piraten zoals de bekende Captain Morgan. We zitten er in een mooi stijlvol hotel dat volledig is gemaakt van hout en bamboe met een leuke eigenaresse. Het terras staat met palen in het water. Het is een heerlijke plek om te eten of een drankje te doen en naar de voorbijvarende bootjes te kijken. En als we dat zat zijn kunnen we altijd nog op ons balkonnetje aan de andere kant gaan zitten waar we uitkijken op een weelderige tuin waar allerlei soorten vogels op af komen. Kortom, we willen hier eigenlijk niet meer weg.

Vanuit El Castillo doen een we priveboottour langs de Rio San Juan en een paar zijrivieren. Onze gids spreekt nauwelijks Engels, maar we kunnen zijn Spaans redelijk goed verstaan. We zien kaaimannen van dichtbij, brulapen, leguanen, toekans en een luiaard. Schildpadden glijden in het water en de ogen van een krokodil verschijnen net boven water. Als we dorst hebben wordt er een kokosnoot voor ons opengesneden en drinken we kokossap. Als we trek krijgen worden er ananassen en watermeloenen aangesneden. En zo varen we de hele dag in ons bootje lekker in de zon, terwijl een frisse rivierwind ervoor zorgt dat we het niet te warm krijgen. Dit is het echte Pura Vida!

We doen ook nog een chocoladetour langs een aantal cacaoboeren en een cooperatieve chocoladefabriek die met Amerikaans ontwikkelingsgeld is opgezet. Dit is allemaal zo kleinschalig dat de drie vrouwen die er werken steeds om de beurt een week aan het werk zijn. Gelukkig koppelt onze schipper Emille er ook nog een uurtje wildlifespotting op een andere zijrivier van de Rio San Juan aan vast. En we zien toch weer nieuwe dieren zoals felgekleurde purperhoenen, gouden pendelaars, schildpadden die nu wel blijven zitten voor de foto en een basilisk. Deze laatste wordt ook wel Jesus Christ lizard genoemd, omdat hij met zijn speciale zwemvliezen over het water kan lopen.

Op het eind van onze laatste dag worden we gebeld door gids Edwin. Hij heeft een permit voor een nachttour kunnen regelen. Of we mee willen. Dat willen we wel. We gaan in een boot met twee gidsen die met sterke zaklampen de walkant afzoeken. Als er oogjes weerkaatsen in het licht, weten ze dat er iets zit. De boot vaart zachtjes naar de wal toe. Als zij bijna de wal raakt, stapt de gids met een been in het water en grijpt met een snelle beweging iets uit het water. Het is een babykrokodil van zo'n 30 centimeter lang. Op dezelfde manier vangt hij nog een babykaaiman, een kikker en een Jezus Christ lizard. Hij pakt deze achter de kop beet als hij hem aan ons laat zien, want ze kunnen gemeen bijten. Dan valt er ineens een tweede lizard in onze boot. In paniek rent hij onze kant op. Met een handige beweging weet de gids het beest te grijpen voordat deze zijn tanden in onze kuiten zet. Als de 2 leguanen zijn teruggezet in het water, varen we verder. De mannen zijn nog op zoek naar een grotere kaaiman die ze aan boord willen halen. Dan binden ze zijn bek dicht en mogen we hem zelf vasthouden voor een fotomoment. Volgens hen is het veilig. Het is ooit maar één keer misgegaan bij een Italiaanse vrouw. Die had een wijde linnen broek aan en ze had het geluk dat de kaaiman in haar broek beet en niet in haar been. Na een tijdje geven de mannen het zoeken op. Het is blijkbaar geen goede avond voor grote kaaimannen. En heel stiekum vinden we dat eigenlijk helemaal niet zo erg.