Going local on Isla Ometepe

We hebben het nog nooit meegemaakt, maar als we op het vliegveld van San Carlos aankomen, worden wijzelf met onze handbagage gewogen. Zo weten ze zeker dat het past in het vliegtuig. Hoe klein is dat vliegtuig vroegen we ons af?! Na een  uur wachten in een ruimte van 5 bij 5 meter arriveert de man van immigration op een scooter. Hij komt even onze paspoortnummers opschrijven. Niet veel later stappen we met twee andere passagiers en twee piloten in een mini vliegtuig dat maximaal 12 mensen kan vervoeren. Het avontuur is begonnen!
Met z'n zessen stijgen we op. We zitten net als de twee andere passagiers recht achter de piloten. Het vliegtuig bestaat uit één cabine. We kunnen de hele vlucht op het schermpje van de piloten volgen en door de grote voorruit. Het is een mooie vlucht over het meer van Nicaragua naar het vulkanische eiland Ometepe. We zijn toch wel een beetje blij als we na een half uurtje weer veilig geland zijn. 

Bij het gemeenschapscentrum van Puesta del Sol worden we welkom geheten door Brenda. We logeren de komende dagen bij Brenda en haar familie in hun blauwe huis dat vlakbij het vliegveldje aan het begin van het dorp ligt. The place to be merken we al snel. Er lopen continu mensen en kinderen naar binnen en buiten. We vragen ons al snel af wie die man op de motor is? Nog voor we ons kunnen voorstellen, loopt er al weer iemand anders naar binnen en zet de televisie aan en een ander loopt met een strijkijzer weer naar buiten. De man op de motor blijkt haar man Jorge te zijn. Haar zoon, schoondochter Eva Maria en kleinzoon Luiz wonen achter en haar zussen met hun families wonen naast haar. Dat verklaart een heleboel. Er lopen ook allerlei dieren in het huis en op het erf: konijnen, een varken, honden, puppies, kippen, kuikens en een grote haan. We dachten dat een haan alleen kraait bij zonsopkomst, maar dat is een fabeltje. Deze haan doet de hele nacht een wedstrijdje met de twee andere hanen in de buurt. Als de één kraait proberen de andere twee nog harder te kraaien. We wennen eraan en we slapen er op een gegeven moment gewoon doorheen. 
Met Brenda, Eva Maria en Luiz kunnen we ons Spaans oefenen. Elke ochtend en avond zitten we in de schommelstoelen op de veranda. We zien een glimp van het dagelijks leven in het dorp. Internet is er alleen in gemeenschapscentrum van Puesta del Sol. We eten gewoon mee met de familie, dus het is elke ochtend en avond een verrassing wat we op ons bord krijgen.

Tijdens het eten krijgen we tips over leuke plekken op het eiland en de bustijden. Daarom besluiten we het eiland te verkennen op de fiets. De dag erna gaan we op pad met de 'chickenbus'. Wie al eens in Midden Amerika heeft gereisd, kent het fenomeen wel. Het zijn kleurrijk gepimpte oude Amerikaanse schoolbussen die in veel Midden Amerikaanse landen in het openbaar vervoer worden ingezet. De bussen danken hun naam aan het gegeven dat alles meegaat in de bussen, zowel mensen als dieren (vooral kippen). De bussen zijn vaak overvol en de bagage gaat op het dak. Als de bus arriveert, komt nog net even opa met Luiz op de motor aanrijden om ervoor te zorgen dat we straks bij de juiste halte uitstappen. We klimmen in de volle bus en wurmen ons voorbij de ijskar die achterin de bus staat. Het is best warm, dus veel mensen hebben wel zin in een ijsje. De halve bus houdt in de gaten of we er al zijn. We kunnen de halte onmogelijk missen. Vanaf El Quino lopen we langs de banenplantages en kleine dorpjes naar Ojos de Agua. Na een verfrissende duik in het water en wat relaxen in de zon nemen we de bus na Altagracia. We wandelen er wat rond en zien een paar Precolombiaanse beelden. We horen dat het rode gebouw met de tekeningen van Castro, Guevara, Chavez en een aantal Sandinisten de plek is waar de mensen van Altagracia naartoe gaan als ze werk zoeken. 

Terug in ons dorpje drinken we Toña, een Nicaraguaans biertje, bij het gemeenschapscentrum van Puesta del Sol. Deze organisatie wordt gerund door de vrouwen van 17 boerenfamilies in La Paloma en zij organiseren de homestays. Het is een leuke manier om meer te weten te komen over het lokale leven in het dorp en we oefenen met de Spaanse taal. Ook helpen we zo de families aan meer inkomen. Het centrum ligt mooi aan het meer. Het is de perfecte plek om vanuit je hangmat naar de zonsondergang te kijken. Terwijl we nog even het meer induiken, wordt het centrum ineens overspoeld door een groep backpackers. Het blijkt een groep van G Adventures te zijn. Zij slapen die nacht ook in het dorp. Van een Noorse jongen en Zwitsers meisje horen we dat ze in een maand tijd door heel Midden Amerika trekken. Ze zijn veel aan het reizen. Terwijl wij de volgende dag met de 'ferry Che Guevara' het eiland verlaten, hebben zij een super lazy day bij Ojos de Agua. Onze volgende stop is de surfersplaats San Juan del Sur. Op de ferry denken wij: dat worden super lazy days aan het strand!