Airport Blues

1 mei 2015 - Kayseri, Turkije

 

Schiphol Airport

 

Even een kleine onoplettendheid en daar ligt ineens Dagmar's Iphone op de grond. De vloer blijkt te hard voor het schermpje. Er zitten flinke barsten in en het lijkt alsof het glas er elk moment uit kan vallen. Niet meer te gebruiken in de rest van de vakantie.

 

Istanbul Sabiha Gokcen Airport

In Istanbul zouden we 1,5 uur hebben voor onze overstap op de vlucht naar Kayseri. Zouden, want onze vlucht uit Amsterdam heeft bijna een half uur vertraging. Als we vervolgens de rij bij de paspoortcontrole zien, zakt de moed ons in de schoenen. Zes rijen dik schuifelen chagrijnig kijkende mensen heel langzaam vooruit. Even overwegen we nog om anderen te vragen of ze ons voor willen laten gaan, maar al snel blijkt dat zo'n beetje de halve wachtrij een krappe aansluiting heeft. Het vliegtuig van de jongen voor ons vertrekt zelfs nog een kwartier voor de onze. Er rest ons niets anders dan ons gelaten aan de traagheid van de Turkse immigratiebeambten over te geven.

Drie kwartier later zijn onze paspoorten en visa in orde bevonden en wacht ons de volgende horde: de security check. Volkomen onnodig, want we komen net uit een ander vliegtuig waarvoor we al uitgebreid gecontroleerd zijn, maar goed dit kan er ook nog wel bij. De stress neemt toe. Met de broekriem nog in de hand rennen we van de security check naar de gate. Daar blijkt ons gestress niet nodig geweest: onze vlucht naar Kayseri heeft een uur vertraging.

Kayseri Airport

Als de bagage in Kayseri op de band verschijnt, begint een opgewonden standje met paardestaart en een geel hesje aan in het Turks een soort van orders uit te delen. Daarna schakelt ze over op een taal die voor Engels moet doorgaan, maar waarin wij alleen het woord 'transfer' herkennen. Zodra ze ziet dat ze door 2 mensen gevolgd wordt stiefelt ze zonder omkijken weer terug naar buiten. 

Als even later de bagageband stopt, zit onze bagage er niet bij. Het zal toch niet waar zijn? Geleidelijk verdwijnen alle koffers en tassen met hun eigenaren naar de aankomsthal en staren we naar een lege bagageband. Gelukkig zijn we niet de enigen, er staan nog een kleine tien andere vertwijfelde passagiers te wachten op wat komen gaat. Plotseling duikt de vrouw met het gele hesje weer op. Één van de mensen zonder bagage schiet haar aan. Er ontstaat een voor ons lastig te duiden gesprek. Uiteindelijk loopt ze met de man weer terug naar buiten zonder enige aandacht te besteden aan de andere passagiers. Andere passagiers volgen hen. Rini ook, Dagmar blijft achter met de handbagage. De vrouw met het gele hesje loopt naar een andere bagagehal 100 meter verderop. En zowaar, daar ligt onze bagage. Vervolgens wordt iedereen naar de aankomsthal doorgestuurd, teruggaan naar de andere bagagehal is niet mogelijk. Inmiddels is Dagmar als enige overgebleven passagier ook vanuit haar bagagehal naar een andere aankomsthal gestuurd. Uiteindelijk weten we elkaar weer te vinden en dan blijkt dat Dagmar bij nationale aankomsthal is binnengekomen en Rini bij de internationale. En de vrouw met het gele hesje, die zal wel denken dat buitenlanders dom zijn omdat ze haar niet begrijpen. Terwijl ze toch echt heeft gezegd dat transferpassagiers die vanuit het buitenland komen, hun bagage in de internationale hal moeten ophalen.

Foto’s